[PL↓↓]
Slacking off at work again? Procrastination guilt or a small victory over work dogma? 🌸🛠️🌸
We want to hear about subtle everyday activities, situations, and techniques that go against your workplace’s culture code and managerial regime – unguilty pleasures that give you a sense of autonomy. Some examples include: binge-watching Netflix during work time, taking unnecessarily long breaks, choosing a different route than the algorithm decides, being intentionally mean to your customer, quiet quitting or being grumpy when everybody is overenthusiastic or perhaps not participating in socials.
[Submission info below]
📌 Guilty as charged 📌
According to Byung-Chul Han, “Psychopolitics shifts the inefficient paradigm of disciplination towards the efficient, positive paradigm of achievement. Thus, inhabitants of overdeveloped western prosperity are no longer ‘obedience subjects’ but ‘achievement subjects’ ”. The worker becomes an Entrepreneur – an Entrepreneur of themself. The antagonistic relation between Capital and Labour is blurred. Excessive extraction of Labour Power that would previously result in resistance becomes internalised in different forms of auto-aggression – most commonly 𝓰𝓾𝓲𝓵𝓽. Because of the dominating ideology that you make your own fortune, you can only blame yourself for any shortage. In these precarious conditions, workers are required to constantly prove to themselves and their employers that they deserve their jobs. In the Achievement Society, enough is no longer enough. The psychological contract at the modern workplace dictates that one should do more than is required or at least appear to be doing so. The more bullshit a job is, the more the performative aspect is important.
𝓰𝓾𝓲𝓵𝓽 becomes an important tool of control in the modern workplace.The soft but imminent pressure to do more than required causes guilt when you do not match up to the perceived standards of being constantly enthusiastic and ambitious; when you do not push yourself to the limits and step out from your comfort zones on a daily basis. The emotional labour due to the neverending performance of being happy and engaged is often more exhausting than the responsibilities listed in a worker’s contract 🥺 The spiritual violence of this crying game is an even bigger burden when a worker earns a decent salary for this fruitless but aesthetic performance.
To challenge this paradigm we should strive not only to promote its antithesis but to create and embrace a new anti-aesthetic. This process starts with the rejection of the pre-imposed corporate happiness aesthetic. Instead acknowledge and propose an open dialogue about small, but what is more important, spontaneous misbehaviours – innocent manifestations of joy, free from the managerial corset 🤡
Submit your story in the form of a short description + drawing (optional) using the form – link.
We also encourage you to submit short literary forms dealing with the theme of contemporary work – short stories, columns, poems. We anticipate an honorarium for authors of selected texts.
Selected entries will be published in print.
[PL]
Znowu obijasz się w pracy? Poczucie winy z powodu prokrastynacji czy małe zwycięstwo nad dogmatem pracy? 🌸🛠️🌸
Chcemy poznać Wasze codzienne czynności, sytuacje i praktyki, które niekoniecznie pasują do kultury korporacyjnej i reżimu zarządzania w Waszych miejscach pracy – to te unguilty pleasures, które dają poczucie autonomii. Przykłady mogą obejmować: oglądanie Netfliksa w trakcie pracy, zbyt długie przerwy, wybieranie innej drogi niż ta zalecana przez algorytm, celowe niemiłe zachowanie wobec klienta, ciche odejście z pracy, bycie ponurym, gdy wszyscy są nadmiernie entuzjastyczni, lub unikanie spotkań integracyjnych.
[Informaca o zgłoszeniach poniżej]
📌 Przyznaję się bez bicia 📌
Zgodnie z Byung-Chul Hanem, „psychopolityka przesuwa nieefektywny paradygmat dyscyplinarny w kierunku efektywnego, pozytywnego paradygmatu osiągania. W ten sposób osoby żyjące w nadmiernie rozwiniętym zachodnim dobrobycie nie są już „podmiotami posłuszeństwa”, ale „podmiotami osiągnięć”. Zwykły pracownik staje się przedsiębiorcą – menedżerem swojego własnego „ja”. Antagonistyczna relacja między kapitałem a pracą zostaje zatarta. Nadmierne wykorzystywanie siły roboczej, które kiedyś prowadziło do oporu, teraz jest wewnętrznie zinternalizowane w różnych formach autoagresji – często poprzez 𝓹𝓸𝓬𝔃𝓾𝓬𝓲𝓮 𝔀𝓲𝓷𝔂. Zgodnie z dominującą ideologią, według której samemu kreujesz swoje szczęście, za wszelkie niepowodzenia można obwiniać tylko samego siebie. W tych niepewnych warunkach pracownicy muszą ciągle udowadniać zarówno sobie, jak i swoim pracodawcom, że zasługują na swoje stanowisko. W społeczeństwie osiągnięć to, co było kiedyś wystarczające, teraz już nie wystarcza. Kontrakt psychologiczny we współczesnym miejscu pracy nakazuje robienie więcej niż jest wymagane, lub przynajmniej sprawianie takiego wrażenia. Im bardziej gówno warta jest praca, tym bardziej istotny staje się jej aspekt performatywny.
𝓟𝓸𝓬𝔃𝓾𝓬𝓲𝓮 𝔀𝓲𝓷𝔂 staje się ważnym narzędziem kontroli we współczesnym środowisku pracy. Miękka, ale nieuchronna presja, by robić więcej, niż jest to wymagane, doskwiera, gdy nie spełniasz standardów bycia stale entuzjastycznym i ambitnym; gdy nie przekraczasz swoich granic i nie wychodzisz ze swoich stref komfortu na co dzień. Praca emocjonalna, wynikająca z ciągłego bycia postrzeganym jako osoba szczęśliwa i zaangażowana, jest często bardziej wyczerpująca niż obowiązki wymienione w umowie o pracę 🥺. Duchowa przemoc wynikająca z tej dynamiki jest jeszcze większym obciążeniem, gdy osoba zatrudniona zarabia przyzwoitą pensję za ten bezowocny, ale estetyczny performans.
Aby podważyć ten paradygmat, musimy dążyć nie tylko do promowania jego antytezy, ale także do tworzenia i przyjmowania nowej antyestetyki. Proces ten rozpoczyna się od odrzucenia narzucanej z góry estetyki korporacyjnego dobrobytu. Zamiast tego powinniśmy uznać i otworzyć dialog na temat subtelnych, ale co ważniejsze, spontanicznych przejawów oporu – niewinnych manifestacji radości, wolnych od gorsetu menedżerskiego 🤡
Zgłoś swoją historię w formie krótkiego opisu + rysunku (opcjonalnie) za pomocą formularza – link
Zachęcamy też do zgłaszania krótkich form literackich poruszających tematykę współczesnej pracy – opowiadań, felietonów, wierszy. Przewidujemy honorarium dla autorów wybranych tekstów.
Wybrane zgłoszenia zostaną opublikowane w druku.